Łuszczyca - coraz więcej przypadków

 

Łuszczyca pojawia się coraz częściej i szacuje się, że obecnie choruje na nią ok. 2-3% populacji. Jest chorobą dotyczącą każdej grupy wiekowej i niezależnie od wieku chorego, stanowi duże obciążenie psychologiczne, głównie dlatego, że łuszczyca ma charakter przewlekły i nawrotowy a do tego jest chorobą genetyczną (autoimmunologiczną).

 

Głównym objawem jest nadmierna proliferacja komórek naskórka. Normalnie, cały cykl odbudowy trwa 3 - 4 tygodnie. W przypadku chorych na łuszczycę jest to ok. 3 - 4 dni.

 

Łuszczyca jest chorobą dziedziczną. Można żyć z nią wiele lat i nie być jej świadomym do czasu jej uaktywnienia się - wtedy organizm wytwarza przeciwciała przeciwko własnemu naskórkowi. Łuszczyca rozpoczyna się od zwiększonej aktywności proteaz granulocytów, przez co dochodzi do odsłonięcia antygenów komórek naskórka.

 

Do czynników powodujących nasilanie się objawów łuszczycy należą:

• wszelkie urazy skóry,
• zakażenia górnych dróg oddechowych,
• jakiekolwiek iniekcje - następuje przerwanie/uszkodzenie linii naskórka,
• leki, a wśród nich zwłaszcza beta-blokery,
• alkohol i dieta (głownie słone i ostre potrawy),
• i paradoksalnie - stres, który jest wywołany przez samą chorobę i jej objawy.

 

Jak zaczyna się łuszczyca?

Pierwszą rzeczą, jaką można zaobserwować jest gródka skórno-naskórkowa - podobna, do tej, występującej w liszaju płaskim - z charakterystycznym złuszczaniem parakeratotycznym. Często zdarza się, że powstające gródki zlewają się, co utrudnia jednoznaczną diagnozę łuszczycy.

Gdzie najczęściej ujawnia się łuszczyca?

Do najczęstszych miejsc na ciele, gdzie uwidacznia się łuszczyca należą łokcie i kolana. Jednak objawy mogą występować również na głowie, paznokciach i tułowiu.